امام زمان(عج)در نهج البلاغه

پیشگوئیهاى

       امام امیرالمؤمنین على بن ابى طالب(ع)

                            درباره حضرت مهدى(ع)

                                                بر اساس « نهج البلاغه » چاپ صبحى صالح

  خطبه 100:

  «  و خلَّف فینا رایةَ الحقِّ ، مَن تَقدَّمها مَرق ، و مَن تَخلَّف عَنها زَهق ، و مَن لَزِمها لَحَق ، دلیلُها مَکیثُ الکَـلام ، بَطـِىءُ القِیام ، سَریعٌ إذا قَام ، فإذا أنتُم أَلَنتم لَه رِقابَکم ، و أَشَرتم إلیه بِـأَصابِعِکم جاءَهُ المَوتُ فذَهَب بِه فَلَبِثتُم بَعدَه ماشاءَ اللهُ ، حتَّى یُطلِعَ اللهُ لَکم مَن یَجمَعُکم ، و یَضُـمُّ نَشرَکم ، فلاتَطمَعوا فِى غَیرِ مُقبِل ، و لاتَیأَسُوا مِن مُدْبِر ، فإنَّ المُدْبرَ عَسى أن تَزِلَّ بِهِ إِحدَى قائِمَتَـیْهِ ، و تَثبُتَ الأُخرَى ، فَتَرجِعَا حتَّى تَثْبُـتا جَمِیعاً »

او ( پیامبر ) پرچم حق را برافراشت و در میان ما به یادگار گذارد; آن کس که از زیر سایه این پرچم پاى پیش نهد از شریعت اسلام خارج گردد; و آن کس که از پیرویش سر باز زند به هلاکت رسد; و سرانجام کسیکه زیر سایه این پرچم به پیش رود راه سعادت پیموده و به آن دست یابد.

پرچمدار این پرچم با شکیبائى و آرامش سخن گوید; و با کندى و تأنى در اجراى کارها بپا خیزد; امّا چون بپا خواست بسى شتاب کند تا به پیروزى نهائى رسد; پس آنگاه که سر در گرو فرمانش نهادید ، و با سرانگشت به سویش اشاره کردید ، دوران او سپرى شده و مرگش فرارسد.

از آن پس ناگزیر مدتى که مشیت الهى اقتضاء کند در انتظار بسر برید ، آنگاه خداوند شخصیتى را برانگیزد تا شما را ( که به اختـلاف و جـدائى گرائیده اید ) جمع کند و پراکندگى شما را سر و سامان بخشد. پس به کسیکه ( چیزیکه ) رو نکرده دل مبندید; و از آن که رو گردانده ناامید مشوید

آگاه باشید که آل محمّد صلَّى الله علیه و آله همانند ستارگان این گنبد مینا باشند; آن هنگام که یکى از آنها غروب کند دیگرى بدرخشد.

گوئى چنان است که در پرتو آل محمد(ص) نعمتهاى الهى را بر شما فراوان و تمام شده مى بینم; و آنچه را که آرزویش را در دل مى پروراندید بدان دست یافتید.

ابن ابى الحدید مى نویسد:امام این خطبه را در سومین جمعه زمامدارى خود ایراد فرمود; و ضمن آن به مطالبى پیرامون احوال خود اشاره کرد.

سپس همچون دیگر شارحان ، بى چون و چرا هدف از ایراد این خطبـه را پیشگـوئى از مهـدى و توصیف آن حضرت دانسته و مى گوید: شخصى را که خدا برمى انگیزد از اهل بیت است; و این سخن اشاره به مهـدى آخرالزمان مى باشد و در نزد ما ( اهل تسنن ) غیر موجود است و از این پس وجود پیدا خواهد کرد; و به عقیده امامیه اکنون موجود مى باشد

اکنون لازم است که درباره « و لاتَیأَسُوا مِن مُدْبِر » توضیح دهیم که معنى آن این است که از کسیکه روگردانده مأیوس و ناامید مشوید; و مصداق آن غیبت حضرت مهدى(ع) و روگردانى آن حضرت از تصدّى ریاست و زعامت ظاهرى باشد ، تا هنگام ظهور.

ولى ابن ابى الحدید به خاطر فرار از رفتن زیر بار ولادت آن بزرگوار و غیبتش به دست و پا افتاده ، و خواسته است وانمود کند لازمه « مُدْبِر » بودن ، موجود بودن است ، و در صورت عدم تولّد و موجود نبودن ، تعبیر به ادبار و روگردانى غلط است و مفهوم معقولى ندارد.

آنگاه کلمه « و لاتَیأَسُوا مِن مُدْبِر » را این چنین معنا مى کند که هرگاه این مهدى از دنیا رفت و فرزندانش را بجانشینى برگزید و کار یکى از آنها به اضطراب و ناپایدارى گرائید ، پس مأیوس نشوید و به شکّ نیفتید و نگوئید شاید ما در پیروى اینان دچار اشتباه شده ایم ، زیرا . . .

اکنون این گونه بیراهه روى در تفسیر کلام روشن امام(ع) را ، جز به مخالفت با واقعیات وتعصب مذهبى ، بر چه چیز مى توان تطبیق کرد؟! جوابش به عهده خود خوانندگان است و نیازى به توضیح ندارد.

اللهم صل علی محمد و ال محمد و عجل فرجهم و العن اعدائهم اجمعین

یا زهرا

افاق انتظار(1)

در این قسمت مطالبی را که بر گرفته از کتابی به همین عنوان است ذکر می کنیم این مطالب به کوشش جمعی از شاگردان عارف وارسته حاج شیخ محمود تولایی از مجموعه سخنرانی های با عنوان بیان برخی وظایف ما نسبت به امام زمان عج که در شهرستان زاهدان طی ماه مبارک رمضان 1390ه ق ایراد شده،جمع اوری شده است

    بسم الله الرحمن الرحیم    

        ای در  تو  مقصد و  مقصود   ما         وی   رخ تو شاهد و مشهود ما

      نقد غمت مایه هر شادی است         بندگیت  به  ز  هر ازادی است

      نیست کسی جز تو  مددکار ما          مونس  ما،   یاور   ما،  یار   ما

      خیز و  شب  منتظران   روز  کن         طبع جهان   را  طرب افروز  ک

      لب بگشا تا همه  شکر  خورند           ز اب دهانت   رطب  تر  خورند  

سخن را با امام عصرعج اغاز کردم و از همان اول گفتار ابتدا به حضرت نمودم. عرض می کنم یک حدیثی از پیغمبرصلی الله علیه واله وارد شده که از جمله صدوق ان را در کتاب امالی نقل کرده است.

لا یومن عبد حتی اکون احب الیه من نفسه و اهلی احب الیه من اهله و عترتی احب الیه من عترته و ذاتی احب الیه من ذاته

          یعنی کسی که مرا، اهل بیت مرا، عترت مرا و حقیقت مرا بیشتر از خودش، خانواده اش، نواد گانش و ذاتش دوست نداشته باشد به درجه ایمان نرسیده است  

 پس مومن کامل الایمان کسی است که ایمان به ولایت پیغمبر داشته باشد و نیز ایمان به ولایت ان کسانی که خداوندانها را ولی قرار داده است لازمه ایمان به ولایت هم این است که خودش را در جنب مولایش مستهلک بداند و مولایش را بر خودش مقدم بدارد و اولاد او را بر اولادخودش مقدم داشته بیشتر دوست بدارد.

 امروز ان کسی که با قطع و یقین و هزار قسم جلاله می توان گفت پسر و ذریه پیامبر است و هیچ کس در فرزندیش نسبت به پیامبراقرب و اقدم از او نیست، وجود مسعود اعلی حضرت بقیه الله است که امام زمان ما و فرزند امام حسن عسگری است. ما وقتی ایمان به پیغمبر خواهیم داشت که این پسر پیغمبر را قبول داشته باشیم و او را بهتر از بچه های خودمان بخواهیمو بیشتر از ان ها دوستش بداریم. حال سوال می کنم که ایا همین طوریم؟ ایا او را لااقل به قدر بچه هامان دوست می داریم؟بیشترش پیشکش شما !

افاق انتظار(2)

اگر حضرت بقیه الله را بیشتر از اولاد خود دوست می دارید، خوشا بر احوالتان،که ایمان دارید به پیغمبر.اگر فرزند شمایک ساعت دیر تر از دبستان و دبیرستان بیاید چه حالی پیدا می کنید؟ایا برای امام زمانتان همین طور هستید؟ایا درجستجویش بر امده اید؟در فراقش اشک ریخته اید؟در غیبتش مضطرب و پریشان شده اید؟ایا برای سلامتی اش دعا کرده اید؟یکی از وظایف شیعه اینست که اگر از خودش فراموش می کند،از امام زمانش فراموش نکند اگر برای خودش و بچه هایش دعا نمی کند ،برای امام زمانش دعا کند.امام زمان هم در حفظ خدا است . چون بنده خدا است،او را هم باید خدا نگه دارد .این حساب ها دستتان باشد .مقام امام زمان بالاتر از پیامبرص وعلی ع نیست حفظ انها هم با خدااست همانطور که برای اولاد خود دعا می کنی ،که خدایا او را نگه دار او را به تو سپردم همانطور با ان دل سوخته که در فراق فرزند گمشده داری و با اضطراب و اضطرار دعا میکنی ،همین گونه برای فرزند پیامبر ،اقا و مولایت دعا کن من که اینگونه نیستم اگر شما هستی التماس دعا دارم اگر نیستید، صاف بگویید که نیستید.اصلا اقا امام زمان را چه می دانیم که کیست؟اگر فقط اخر منبر از جا بر خیزیم  و با انگشتمان سه تا سلام لفظی بدهیم،کار و وظیفه ما تمام می

شود؟!ما به همه چیز متوجه هستیم جز امام زمان عج!

 ان قدر که به پیشنماز محله تان دلبستگی دارید و در وقت گرفتاری از او می خواهید کاغذی بنویسد ،تلفنی بکند ،همین قدر به امام زمان عج تکیه نداریم .اگر داشته باشیم،تا پیش امدی برای ما شد می گوییم ما اقا داریم،مولی وارباب داریم که بالای سرمان است .یا بقیه الله،یا حجه بن الحسن،به داد ما برس به فریاد ما برس و وساطت کن .

 به خدا قسم،با ان اقایی که او دارد ،اگر همان قدر که در مشکلاتمان دلبستگی به یک رئیس اداره و یا به یک ایه الله وحجت الاسلام داریم،به او دل بستگی داشته باشیم و به پناه او برویم و دست به دامن او بزنیم ،به حق حق قسم که بزرگترین مشکل ها را حل می کند      

                   واتو البیوت من ابوابها

         واز درهای خانه ها بدانها درایید

 و باب الله، امروز امام زمان علیه السلام است .

 چرا از خود در نمی روید؟مثل اینجا که برای مسجد ،در قشنگی باز کرده اند که اگر از ان در وارد شوید ،هم احترام دارید هم زود به شبستان می رسید ....ان وقت اگر کسی برود به پشت بام منزلش که از روی بام ها به بام مسجد بیاید و بعد انجا را سوراخ کند و خود را به درون بیاندازد ؟!این از نافهمی و جهالت اوست.

 برو در خانه امام زمان عج مثلا اگر به سامرا رفتی ،به سرداب مطهر که خانه پدری امام زمان عج بوده برو .بگو امده ام و رها نمی کنم .نوکر کجا باید برود؟ پیش اقا