افاق انتظار(1)

در این قسمت مطالبی را که بر گرفته از کتابی به همین عنوان است ذکر می کنیم این مطالب به کوشش جمعی از شاگردان عارف وارسته حاج شیخ محمود تولایی از مجموعه سخنرانی های با عنوان بیان برخی وظایف ما نسبت به امام زمان عج که در شهرستان زاهدان طی ماه مبارک رمضان 1390ه ق ایراد شده،جمع اوری شده است

    بسم الله الرحمن الرحیم    

        ای در  تو  مقصد و  مقصود   ما         وی   رخ تو شاهد و مشهود ما

      نقد غمت مایه هر شادی است         بندگیت  به  ز  هر ازادی است

      نیست کسی جز تو  مددکار ما          مونس  ما،   یاور   ما،  یار   ما

      خیز و  شب  منتظران   روز  کن         طبع جهان   را  طرب افروز  ک

      لب بگشا تا همه  شکر  خورند           ز اب دهانت   رطب  تر  خورند  

سخن را با امام عصرعج اغاز کردم و از همان اول گفتار ابتدا به حضرت نمودم. عرض می کنم یک حدیثی از پیغمبرصلی الله علیه واله وارد شده که از جمله صدوق ان را در کتاب امالی نقل کرده است.

لا یومن عبد حتی اکون احب الیه من نفسه و اهلی احب الیه من اهله و عترتی احب الیه من عترته و ذاتی احب الیه من ذاته

          یعنی کسی که مرا، اهل بیت مرا، عترت مرا و حقیقت مرا بیشتر از خودش، خانواده اش، نواد گانش و ذاتش دوست نداشته باشد به درجه ایمان نرسیده است  

 پس مومن کامل الایمان کسی است که ایمان به ولایت پیغمبر داشته باشد و نیز ایمان به ولایت ان کسانی که خداوندانها را ولی قرار داده است لازمه ایمان به ولایت هم این است که خودش را در جنب مولایش مستهلک بداند و مولایش را بر خودش مقدم بدارد و اولاد او را بر اولادخودش مقدم داشته بیشتر دوست بدارد.

 امروز ان کسی که با قطع و یقین و هزار قسم جلاله می توان گفت پسر و ذریه پیامبر است و هیچ کس در فرزندیش نسبت به پیامبراقرب و اقدم از او نیست، وجود مسعود اعلی حضرت بقیه الله است که امام زمان ما و فرزند امام حسن عسگری است. ما وقتی ایمان به پیغمبر خواهیم داشت که این پسر پیغمبر را قبول داشته باشیم و او را بهتر از بچه های خودمان بخواهیمو بیشتر از ان ها دوستش بداریم. حال سوال می کنم که ایا همین طوریم؟ ایا او را لااقل به قدر بچه هامان دوست می داریم؟بیشترش پیشکش شما !